Appenzeller
Charakter
Zapedzenie stada setki czy dwoch setek zwierzat w jedno miejsce na duzym obszarze nie stanowi problemu dla psa pasterskiego z Appenzell. Jest zwinny, wytrwaly i najchetniej zawsze w ruchu. Wyciagnac sie na czworakach i leniwie lezec? To nie jest opcja, ktora Appenzeller preferuje. Rasa ta, pierwotnie wyhodowana jako pies uzytkowy dla szwajcarskich rolnikow i pasterzy, ma z natury imponujacy zapal do pracy. Ta pracowitosc, wytrzymalosc i chec uczenia sie predestynuja go nie tylko do zadan pasterskich i zaganiajacych, ale czynia z niego bardzo wszechstronnego psa pracujacego. Appenzeller nadaje sie do szkolenia jako pies lawinowy i medyczny oraz jako pies przewodnik dla osob niewidomych.Jego niezlomny instynkt strozowania, wiernosc i odwaga robia z niego rowniez cenionego psa strozujacego i obronnego. Ten uwazny obserwator to bardzo rzetelny opiekun domu i podworka, ktory swoja czujnosc lubi oznajmiac glosnym szczekaniem. Tak wiec Appenzeller z pewnoscia nie nalezy do spokojnych towarzyszy. Czy to na strazy, w zabawie, czy po prostu z milosci i entuzjazmu: Donosny szczek jest charakterystyczny dla tej rasy. Jego wyrazna radosc ze szczekania moze jednak zostac sprowadzona do pozadanego poziomu dzieki konsekwentnemu wychowaniu.
Hodowla i zdrowie
Niewielka baza hodowlana Appenzellera i niewielka liczba odpowiednich zwierzat hodowlanych wymagaja bardzo odpowiedzialnej i rozwaznej hodowli, aby zapobiec chorobom dziedzicznym typowym dla tej rasy. Tak wiec tylko okolo 10 procent szczeniat zarejestrowanych w ,,Appenzeller Sennenhunde Club" w latach 1963-2012 zostalo dopuszczonych jako psy hodowlane. Odpowiedzialni i rozwazni hodowcy nie sa zainteresowani jak najwieksza liczba urodzonych szczeniat i sprzedawaniem ich temu, kto zaoferuje najwyzsza cene! Na pierwszym planie sa zdrowie i zachowanie doskonalych cech dziedzicznych tego rasowego psa. Kompleksowe badania zwierzat rodzicielskich i szczeniat oraz scisle wytyczne hodowlane maja na celu zmniejszenie ryzyka zachorowan. Do najczestszych chorob charakterystycznych dla rasy naleza problemy ze stawami (dysplazja stawu biodrowego, dysplazja stawu lokciowego, osteochondroza), choroby oczu (zacma), wady serca, a wraz z wiekiem problemy skorne, nawet nowotwory skory. Oczywiste jest zatem, ze liczne testy na te choroby kosztuja hodowce duzo pieniedzy. Musi on liczyc sie z wydatkami na czlonkostwo w zwiazku, licencje, zaplodnienie matki szczeniat, koszty podrozy, jedzenie, lekarza weterynarii, mikroczip i wiele innych, ktore czesto ledwo pokrywa cena szczeniaka (albo tez nie).